Trudności emocjonalne oraz psychiczne nie omijają również dzieci i młodzieży. Chodzi tu o zachowania, które pojawiają się u większości dzieci (np. złość) i młodzieży (np. buntowniczość), ale problemem stają się wtedy, gdy są zbyt natężone i długotrwałe. Chodzi tu o zachowania mieszczące się w kategorii:
- agresji (straszenie i krzywdzenie ludzi lub zwierząt),
- oszustw i/lub kradzieży,
- łamania zasad (brak posłuchu dla rodziców, wagary, obojętność wobec obowiązków szkolnych).
Zachowania tego typu mogą być konsekwencją urazów fizycznych (np. w okresie okołoporodowym, wypadków itp.), psychicznych (traumatyczne wydarzenia), nieprawidłowego procesu wychowawczego (brak zainteresowania ze strony opiekunów, brak wiedzy na temat wychowywania dzieci), kłopotów w środowisku rówieśniczym, nieradzenia sobie z wyzwaniami (związanymi z rozpoczęciem nauki w szkole, przeprowadzką, rozwodem rodziców) i wielu innych.
U dzieci pojawiają się również inne zachowania, które wskazują na jakieś problemy, np.:
- niechęć do wychodzenia z domu,
- niechęć do pójścia do przedszkola, szkoły,
- brak zainteresowań,
- moczenie nocne i dzienne,
- koszmary senne,
- tiki,
- nieśmiałość, itd.
Opiekunom dziecka nie zawsze łatwo przyznać przed sobą lub innymi, że coś niepokojącego dzieje się z dzieckiem. Wydaje się nieraz, że „samo minie” albo „nie ma co panikować”. Często tak właśnie jest. Jednak nieraz dzieci lub młodzież nie otrzymują pomocy z powodu wstydu lub własnych obaw i braku wiedzy opiekunów. Jeśli jakieś zachowanie dziecka lub młodego człowieka wzbudza niepokój opiekuna, warto skorzystać z konsultacji u psychoterapeuty i/lub psychiatry.